En toen, helemaal uit het niets, had ik in ene een gastblogger! Edwin, mijn echtgenoot, stuurde me een mailtje met als onderwerp ‘het leven van een niet-Paleo-er’. Ik dacht dat het een link naar één of ander artikel was, maar het bleek een soort ingezonden brief te zijn, van mijn liefje! Hij was op het idee gekomen dat er op PaleJo.nl ook eens aandacht zou moeten zijn voor niet-Paleo-ers die een huishouden (en dus de maaltijden) delen met een Paleo-er en dat dat met een beetje aanpassing prima te doen is. Nadat ik was bijgekomen van alle verlegenheid (página’s en página’s inleiding over hoe een geweldige echtgenote en kokkin ik eigenlijk ben en die ik je verder zal besparen… hahaha!), vond ik het eigenlijk wel een heel goed idee van hem. Ik ben natuurlijk het lijdend voorwerp in dit hele Paleo verhaal. Ik ben degene die Paleo móet eten, maar ik ben ook degene waarbij het wat oplevert: mijn gezondheid is met sprongen vooruitgegaan. Maar ik realiseerde me door zijn brief dat ik eigenlijk te weinig stilsta bij wat het voor hem betekent: hij wordt geconfronteerd met een hele nieuwe (en lastige) levensstijl die voor hem eigenlijk niet eens nodig is. Het komt vast vaker voor dat maar een deel van het gezin overschakelt naar een nieuw eetpatroon. Ter leering ende vermaeck vind je in dit artikel hoe wij de combinatie Paleo-er/niet-Paleo-erin de praktijk ervaren, met in de blokquotes stukjes uit de brief van Edwin.

Zoals jullie misschien al in het ‘over mij’-stukje van Jolanda hebben gelezen (zo niet dan dat dan snel even doen), weten jullie hoeveel symptomen zij had voordat zij hier aan begon. Eerlijk gezegd was ik blij voor haar dat zij nu eindelijk iets gevonden had dat voor haar hielp, maar voor mij betekende dat ik ál het lekkers dat zij daarvoor maakte (en geloof me, dat was veel en lekker!) moest gaan missen.

Ik kookte vroeger nogal eh… bourgondisch… veel kaas, veel room, veel pasta. Groenten probeerde ik wel heel braaf elke dag te eten, maar meer omdat het moest. Die wist ik dan ook nog zodanig incognito in het recept te verwerken dat je eigenlijk niet doorhad dat er überhaupt groente in zat. Goede groentes proefde, rook en zag je wat mij betreft bij voorkeur niet. Mijn echtgenoot waardeerde deze kookstijl enorm en gezamenlijk smulden we onze dagen door. En toen kwam het omslagpunt: ik ging ‘aan de Paleo’. Voordat ik echt en cold turkey over zou gaan had ik me terdege voorbereid en vast een soort weekmenuutje opgesteld. Want ik had wat waarschijnlijk iedereen had die ooit met Paleo is gestart: waar moet je in hemelsnaam beginnen? Al surfend op het internet werd ik niet blij… moest ik dát gaan eten? Het leek me allemaal niets en Edwin leek het ook niets. Dus maar besloten vaak dubbel te koken.

In het begin was ze zo lief om twee porties te maken. Ik proefde haar prakje en zij keek jaloers naar dat van mij, maar zoiets hou je niet lang vol.

Dat klopt, het kost al veel meer tijd om boodschappen te doen en eten te koken, laat staan als je dubbel kookt! Daarnaast voelde ik me tijdens elke avondmaaltijd flink zielig: ik zat met lange tanden op mijn wortel te knagen terwijl meneer naast me zijn gebakken aardappeltjes en roomsausjes zat te verorberen. En het rook allemaal zo lekker! Opgeven was echter geen optie, dus zijn we gewoon stug zo doorgegaan en langzaam (heeel langzaam!) breidde ik mijn receptendatabase uit met dingen die eigenlijk best wel lekker waren en hoe meer ervaring ik in het Paleo-koken had, hoe beter de recepten gingen smaken.

Jolanda werd in het diepe gegooid en heeft eigenlijk alles van het internet geleerd en er vervolgens een eigen draai aan gegeven. In het begin was het echt niet lekker, maar ze is iemand die niet snel opgeeft. Van niet zo heel lekkere recepten heeft ze heerlijke recepten gemaakt. Voordat jullie het hier op haar blog zien, heeft ze het gemaakt, geproefd, weer opnieuw gemaakt. Soms gaan er wel drie á vier versies overheen voordat jullie het hier vinden.

‘Echt niet lekker’ Haha de schat, het was soms gewoon ronduit smerig, maar er trad een bizar effect op: bij steeds meer maaltijden gingen de jaloerse blikken niet van mij naar Edwin, maar van Edwin naar mij! Zo had ik bijvoorbeeld een recept gevonden voor pastadeeg op basis van amandelmeel (lijkt niets, maar is geweldig, het recept deel ik nog weleens) en dan maakte ik één saus (uiteraard Paleo) en dan voor hem gewone pasta en voor mij de Paleovariant. Vond ‘ie die van mij lekkerder! Tijd voor een nieuw dilemma want het maken van mijn pasta kostte heel veel tijd. Ik maakte eens in de zes weken een hele batch en daar kon ik dan vier keer pasta van eten. Liever kookte ik voor hem gewone pasta, want anders ging ik te snel door mijn eigen voorraad heen en moest ik elke drie weken aan de slag! Dit gebeurde met steeds meer gerechten en eigenlijk zijn we zo stiekempjes overgegaan naar alleen Paleo. Dus die niet-Paleo-er van mij is eigenlijk een halve Paleo-er geworden! Ondanks dat het avondeten bij ons Paleo is, zijn er nog genoeg verschillen in ons eetpatroon. Zo ontbijten en lunchen we wel tegelijkertijd als we allebei thuis zijn, maar eten we niet meer hetzelfde. Edwin eet nog steeds zijn boterhammetjes met kaas en ik varieer er op los met salades, soepjes, smoothies en allerlei ander gezond spul (al moet ik wel zeggen dat ook na twee jaar Paleo het water me nog steeds in de mond loopt als ik een boterham zie). De nieuwste ontwikkeling zag ik ook niet aankomen: Edwin vroeg laatst of hij niet ook eens een salade mee naar zijn werk kon nemen. Dus nu kook ik nóg grotere hoeveelheden en heb mijn hele aanrecht volstaan: bordje voor mij, bordje voor Edwin, lunchtrommeltje voor mij en lunchtrommeltje voor Edwin. :) Snacken doen we soms samen, soms apart. Edwin eet nog steeds zijn chipjes. In het begin kon ik daar zo pissig om worden: hoe kún je nou voor mijn neus die zak leeg gaan zitten eten! Flinke discussies hebben we daarover gehad, maar dat hebben we soort van opgelost door af te spreken dat hij in mijn bijzijn voornamelijk die chipssoorten eet die ik toch niet lekker vind. Als hij dan toch een keer iets snackt wat ik heel lekker vind, zorg ik dat ik iets heb dat ik ook heel lekker vind, dan kost het me minder moeite (in het begin stak ik nog wel eens mijn neus in zijn chipszak, beter de lucht opsnuiven dan helemaal niets, haha, gênant!). Tegenwoordig heb ik ook een heel arsenaal aan snackjes die Paleo zijn en die we allebei lekker vinden, kunnen we toch samen snacken. Nog een voordeel vind ik dat hij dan ook wat gezonder snoept. Alle snoepacties die ik weet te vervangen door een gezondere variant is er één, moet je maar denken! We hebben nu ook twee frituurpannen: één met kokosolie waar ik Paleo-vriendelijk spul in frituur en één pan met gewoon frituurvet waarin ik niet-Paleo vriendelijk eten frituur. En tot slot iets wat Edwin gezworen had nooit ‘live’ toe te geven: stiekem voelt hij zich ook beter naarmate hij meer mee-Paleood (is dat een woord?):

Zelfs ik ben Paleo gaan waarderen. Ook al geef ik het niet openlijk toe: Paleo is goed voor mijn spijsvertering. Sinds ik in 2008 kanker heb gehad, heb ik last van mijn darmen. Sinds ik ’s avonds Paleo mee-eet, heb ik hier minder last van. Ik moet dus bekennen dat Paleo echt zo slecht nog niet is.

Ik vind het Paleo-bestaan zeker niet makkelijk en ik denk dat het me niet was gelukt om het vol te houden als Edwin niet volledig achter me stond en dapper door alle mislukte (of wel gelukte maar gewoon vieze) gerechten heenkauwde. Je zou toch stapelverliefd op zo’n jongen worden?